Anna Jakubowicz-Bryx, Jolanta Nowak, Hanna Solarczyk-Szwec, (red.), Wychowanie jednostki i wspólnoty do wartościowego życia, Tom 2., Wydawnictwo Naukowe UMK, Toruń 2016, s. 236.
Wychowanie i wartości to pojęcia, które po 1989 r. zostały zepchnięte na dalszy plan w teorii i praktyce edukacyjnej. W obliczu pluralizmu wartości i stylów życia, orientacji na indywidualizm pojęcia te stały się wieloznaczne, nieostre i rozmyte, a w odbiorze niektórych niebezpieczne, bliskie indoktrynacji, która pozostawiła swoje ślady w polskiej mentalności i postawach. Zaniechania w sferze wychowania tak w życiu rodzinnym, jak i edukacji szkolnej przyniosły widoczne współcześnie skutki. Z badań Barbary Fatygi wyłania się obraz Polaka jako istot sprywatyzowanych i doskonale odspołecznionych, dla których najważniejsze jest własne zdrowie i rodzina. „[…] nie wzbudzają w nim większych emocji cnoty i powinności obywatelskie”1. Mając na uwadze to, że wychowanie i wartości decydują o egzystencji człowieka, sensie i jakości życia, relacjach interpersonalnych, stosunku do siebie i innych, muszą one być trwałym oraz żywym składnikiem teorii i praktyki pedagogicznej przez całe życie. Wobec powyższego pedagodzy nie mogą być i nie są obojętni.
Głos pedagogów – naukowców z trudem przebija się w debacie publicznej. W zmianach polityczno-oświatowych, jakich doświadczamy, trudno szukać odwołania do współczesnych i nowoczesnych osiągnięć pedagogiki. Światy teorii pedagogicznej, praktyki edukacyjnej i polityki oświatowej coraz bardziej się od siebie oddalają. Jako pedagodzy nie tracimy jednak nadziei, że debata, dyskusja, budzenie świadomości, a także konstruowanie pedagogicznych strategii, szukanie pedagogicznych rozwiązań ma głęboki sens.
